Lange tijd werkten gemeenten en uitzendbureaus in gescheiden werelden. Gemeenten voerden de WWB uit en zetten - met toen nog ruimere budgetten - re-integratietrajecten in om burgers met een uitkering te laten stijgen op de participatieladder. Het ultieme doel: uitstroom. Liefst direct naar duurzaam werk, maar ook tussenstappen middels tijdelijk werk telden. Uitzendorganisaties richten zich van nature op het tegemoetkomen aan de wensen van hun opdrachtgevers. De werkgevers - waaronder gemeenten - maken graag gebruik van uitzendkrachten bij de klassieke ‘piek en ziek’, maar bouwen in hun organisatie ook steeds meer flexibiliteit in om mee te kunnen bewegen met de markt en risico’s te mijden.
Visie
We hoeven er geen doekjes om te winden: er was en is heel wat negatieve beeldvorming over en weer. Bij veel gemeen- ten bestond het idee dat uitzendbureaus voornamelijk uit waren op ‘verdienen aan gemeenten’ en ‘cherry picking’: alleen gemakkelijk bemiddelbare werkzoekenden plaatsen tegen een kostbaar commercieel tarief. Werkzoekenden die zonder gemeentelijke ondersteuning wellicht ook aan de slag zouden komen. Ook bestond het beeld dat uitzendor- ganisaties ‘niets kunnen betekenen’ voor mensen met een grotere afstand tot de arbeidsmarkt.